ВО КИНА БОЈАТА НА КОЖАТА Е ВАЖНА

Значи, додека Кинезите се чувствуваа нападнати и дискриминирани, излегува дека тие самите не се толку невини, имено Африканците продолжуваат да бидат одбиени од хотели, продавници и ресторани во Гуангжу, и покрај уверувањата на кинеските власти кон владите на Африка дека дискриминацијата е резултат на напорите да ја контролираат појавата на коронавирусот. Расистичката дискриминација во Гуангжу на почетокот од овој месец предизвика бес во Африка, покренувајки официјални протести кон Кина од страна на неколку земји.

Во првите неколку недели откако вирусот се прошири низ целиот свет, се појавија повеќе извештаи за дискриминација врз кинеските државјани или секој што изгледа источноазиски, вклучително и од Азија и општества со мнозинство од Кина. Дури и кога се имаше симпатии кон кинеските жртви, особено со смртта на „лекарот свиркач“ Ли Венлианг, азиските малцинства и кинеските државјани велат дека постои расизам поврзан со вирусот и ксенофобијата. Дискриминацијата против Кина и кинескиот народ не е нова – Синофобијата е добро документиран феномен што постои со векови. Но, разновидните начини на кои се манифестира за време на кризата со коронавирус откриваат сè покомплексен однос на светот со Кина во моментов[1].

Значи, додека Кинезите се чувствуваа нападнати и дискриминирани, излегува дека тие самите не се толку невини, имено Африканците продолжуваат да бидат одбиени од хотели, продавници и ресторани во Гуангжу, и покрај уверувањата на кинеските власти кон владите на Африка дека дискриминацијата е резултат на напорите да ја контролираат појавата на коронавирусот. Расистичката дискриминација во Гуангжу на почетокот од овој месец предизвика бес во Африка, покренувајки официјални протести кон Кина од страна на неколку земји. Значи, кога кинеските работници во „МекДоналдс“ во Гуангжу неодамна држеа знак во кој се вели – на англиски јазик – „на црнците не им е дозволено да влезат во ресторанот“, се чини дека Кинезите се целосно безсрамни за целата ситуација.

Африканците во градот кои неодамна биле контактирани од Гардијан, изјавиле дека сè уште се соочуваат со непријателство и расизам, предизвикано од стравувањата дека може да бидат носители на „Ковид-19“.

На 14 Април, „Глобал тајмс“ во сопственост на кинеската држава објави напис со наслов: „Нема дискриминација – врз Африканците поради пандемија“. „Контроверзноста за наводното малтретирање и дискриминација врз Африканците во Гуангжу, стигна на кинеските платформи за социјални медиуми и предизвика кинеските власти, вклучително и владата на Гуангжу, Министерството за надворешни работи на Кина и кинеските амбасади во африканските земји, да одговорат, повторувајќи го цврстиот став на Кина за еднакво третирање на странците и домашните жители “, продолжува написот[2].

Во написот се цитира социјален работник кој им помага на странските жители од областа на Гуангжу Јуексиу, во кој се негира дискриминација врз Африканците во градот. „Нема таква дискриминација врз африканската заедница“, вели анонимниот социјален работник.

Гуангжу е еден од најголемите градови во Кина, со скоро 13 милиони жители. Не е чудно тоа што неименуваниот социјален работник лично не видел доказ за дискриминација врз Африканците во областа.

Како и да е, африканските работници и студенти дале интервјуа, снимале видеа и фотографирале, со цел да се документираат бројни примери на однесувања за кои сметаат дека претставуваат расна дискриминација или вознемирување.

Френк Ннабугу, нигериски бизнисмен кој живее во Гуангжу една година, за Гардијан рече дека не му било дозволено да се врати во изнајмениот дом минатата недела, откако бил ослободен од карантин после две недели. „Обезбедувањето ни рекоа:„Ниту странци не смеат да влезат “. Бев вознемирен, многу вознемирен. Спиев на улица “, рече 30-годишникот. Полицијата на крајот пронашла хотел спремен да изнајми соба на Ннабугу. „Ние го користиме рецепционерот за да нарачаме храна“, рече Ннабугу. „Ако тие [компаниите за испорака на храна] знаат дека е странец кој нарачува храна, тие нема да дојдат. Вие не можете да купите ништо во продавница; ако влезете внатре, тие ќе го покријат лицето и ќе ве бркаат “ рече тој.

Анегдоти изобилуваат. Лифт во хотелот со пет ѕвезди “Кемпински“ во Пекинг, полн со гости, вклучувајќи висок црнец, застанува на спратот за надолу кон лобито. Вратите се отвораат и една кинеска жена која чека да се качи, го гледа африканецот, ја отвора устата во шок и го избегнува да влезе во лифтот за тој да продолжи без неа. Африканецот може само да се насмевне[3].

Телевизијата НБС на Уганда интервјуираше еден граѓанин на Уганда во Кина, кој рече: „Ние се соочуваме со расизам на начин на кој не можеме да добиеме медицинска помош во болниците. Кога одиме во болници и ни треба … помош, се што велат тие е „ве молам, одете“, тоа го велат откако ги проверуваат нашите пасоши и откриваат дека сме странци – всушност, дека сме од Африка. “ Таа исто така рече дека кога Африканците ќе влезат во автобус, кинеските патници се симнуваат „и ќе ве остават сами во автобусот, како да протестираат – односно, не можат да патуваат со Африканец во ист автобус“.

Многу африкански лидери беа шокирани од низата на реакција на Интернет во Африка за инцидентите, рече Кобус Ван Стаден, експерт за односи меѓу Кина и Африка во Институтот за меѓународни работи во Јужноафриканската Република. „Сватија дека има домашен притисок … Обично имаат тенденција да ги минимизираат [проблемите], но мислам дека сфатија дека ќе биде политички невозможно овој пат“, рече тој[4].

Голем број африкански држави ги повикаа кинеските амбасадори и Африканската унија, која брои повеќе од 50 држави, тие соопштија дека дискриминацијата им нанела тага, болка и понижување на сите Африканци. Министерот за информации на Гана, Којо Опонг Нкрумах, изјави за Гардијан дека неговата влада го повикала кинескиот амбасадор на „многу строг разговор“.

Кинеските власти се мобилизираа брзо за да се справат со првичните обвинувања за дискриминација. На пример, кинеската амбасада во Најроби му кажа на Министерството за надворешни работи на Кенија дека властите во Гуангжу „имаат задача да преземат итни активности за да ги заштитат легитимните права на засегнатите Африканци“.

Портпаролот на Министерството за надворешни работи на Кина Жао Лијиан во тоа време призна дека „може да има недоразбирања во спроведувањето на мерките“ дизајнирани за да се спречи „прекумерен увоз“ на вирусот. Кина ги третираше сите странци подеднакво, рече Лијиан. Сепак, Пекинг исто така се обиде да манипулира со извештаите за Африканците во Гуангжу, нарекувајќи ги вид на заговор против Кина. Уредник во државниот „Глобал тајмс“ рече дека западните медиуми, американските политичари и „сепаратистите од Хонг Конг“ биле меѓу оние „кои ги вадат од пропорција“ ваквите инциденти.

Многумина што го следеа кинескиот комерцијален влез со инвестиции во Африка, се прашуваа кога долгата историја на кинескиот расизам кон Африканците повторно ќе го засени претпочитаниот наратив во Пекинг. Пандемијата Ковид-19 сега се покажа како совршен амбиент за воскреснување на овој грд феномен.

Мерал Мусли Тајроска – психолог, консултант за насилен екстремизам и радикализација, активист за родова еднаквост.

Извори: Polygraph.info, The Diplomat.

[1] https://www.bbc.com/news/world-asia-51456056

[2] https://www.polygraph.info/a/30559882.html

[3] https://thediplomat.com/2020/04/racism-is-alive-and-well-in-china/

[4] https://www.theguardian.com/world/2020/apr/27/china-fails-to-stop-racism-against-africans-over-covid-19